e-hak24.pl - producent zawiesi pasowych, wężowych i łańcuchowych
e-hak24.pl - producent zawiesi pasowych, wężowych i łańcuchowych

Spawalnictwo – przeglądowy opis zmian metod i przyrządów

Cz. I. Historia spawania

Spawalnictwo to dział techniki zajmujący się procesami trwałego łączenia metali, stopów przez skoncentrowane doprowadzenie ciepła do miejsca, gdzie ma powstać złącze i wytworzenie spoiny, zgrzeiny bądź lutowiny, [1]. Do zasadniczych procesów spawalniczych należą – spawanie, lutowanie i zgrzewanie.
 
Spawanie to metoda polegająca na miejscowym rozgrzaniu metalu do temperatury jego topnienia, które odbywa się z dodawaniem lub bez dodawania spoiwa oraz bez stosowania nacisku, [1]. Ze względu na rodzaj użytego źródła ciepła do stopnienia materiału rodzimego złącza i stopiwa rozróżnia się, [1]:
spawanie elektryczne, 
spawanie gazowe, 
spawanie termitowe.
 
Najczęściej stosowane jest spawanie elektryczne łukowe oraz gazowe.
 
Lutowanie to metoda łączenia części metalowych za pomocą metalowego spoiwa zwanego lutem o temperaturze topnienia niższej aniżeli temperatura topnienia łączonych elementów; proces ten należy przeprowadzić w temperaturze wyższej od temperatury topnienia lutu pamiętając, że temperatura ta nie może być wyższa od temperatury topnienia łączonych elementów, [1]. Połączenie lut-metal ma charakter adhezyjny, a jego wytrzymałość jest równa wytrzymałości lutu.
 
Zgrzewanie to metoda łączenia części metalowych lub z tworzyw sztucznych, polegająca na rozgrzaniu stykających się powierzchni do uzyskania stanu plastycznego, a następnie dociśnięciu ich do siebie i schłodzeniu; nie używa się tutaj spoiwa, [1].
Schematy metody spawania łukowego, wg [3]: 
(a) ręczne, topliwą elektrodą otuloną, 
(b) elektrodą topliwą w osłonie gazu obojętnego lub aktywnego (CO2), 
(c) elektrodą nietopliwą w osłonie gazu obojętnego. 
 

Historia spawania metali za pomocą ciepła

Jest ściśle związana z powstaniem pierwszych cywilizacji oraz rozwojem metalurgii. W starożytności i wiekach średnich do lutowania i spawania metali o niskiej temperaturze topnienia korzystano z dmuchawek lub miechów, za pomocą których kierowano strumień rozgrzanego powietrza na przedmioty łączone (rys. 4).
 
Taką metodę wykorzystywano już w starożytnym Rzymie do spawania rur z ołowiu.
Wyroby ze złota, srebra, miedzi, mosiądzu, brązu i stali, wykonywano metodą zgrzewania ogniskowego. Metoda ta polega na rozgrzaniu metalu do stanu plastycznego łączonych części i późniejszym ich połączeniu przez skucie.
 
Zgrzewanie ogniskowe jest najstarszym sposobem łączenia metali za pomocą ciepła i sięga czasów przedhistorycznych.
 
Przełom w rozwoju spawalnictwa nastąpił pod koniec XIX wieku, kiedy zaczęto do celów spawalniczych wykorzystywać odkrycia związane z energią elektryczną i energią chemiczną gazów palnych. Dynamiczny rozwój technik spawalniczych nastąpił w XX wieku – opracowano wtedy zasady spawania, m.in.:
  • gazowego (palnik gazowy 1901 r.),
  • łukowego elektrodami otulonymi (1908 r.),
  • automatycznego łukiem krytym (1929 r.),
  • elektrodą wolframową w osłonie gazów szlachetnych (lata 30-te XX wieku),
  • półautomatycznego w atmosferze gazów ochronnych (1940-1950),
  • elektrożużlowego (1950 r.),
  • elektronowego (1956 r.),
  • laserowego (druga połowa XX w.).
 
Pierwszy, stalowy most wykonany całkowicie metodą spawania powstał w latach 1927-1928, w Polsce, w Maurzycach na rzece Słudwi i stoi tam do dziś.
 
Ze względu na zalety (szczelność, wytrzymałość), łączenie za pomocą spawania zajmuje szerokie zastosowania. Współcześnie bez tej metody nie byłaby w stanie funkcjonować żadna z branż przemysłu.
0
Lista
0
Koszyk